Oh Oh EO Revisited
Zo af en toe klinkt het in christelijke kring: de EO begeeft zich op het hellende vlak. Het evangelie verdwijnt achter de kijkcijfers. Eind oktober was het nota bene Elsevier die de noodklok luidde over het morele verval van de omroep. Onder de titel ‘Oh, oh, EO’ stelt Nikki Sterkenburg dat het heilige principe van de EO de gunst van de kijker is. Alles is geoorloofd zolang er een “sausje van naastenliefde” overheen gaat.
In dit artikel betoogt Cors Visser dat wie wat dieper graaft, kan zien dat er wat anders aan de hand is. Om het met andere woorden te zeggen: de EO verliest niet haar principiële veren omdat haar missie (nog) scherp is. Wel blijkt de missie van de EO minder dik te zijn dan in het verleden.
Onderstaand artikel verscheen met uitzondering van deze introductie in Radix (maart 2015) naar aanleiding van het proefschrift van Remco van Mulligen over radicale protestanten. Van Mulligen beschrijft overigens de EO tot 2007.
